ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะอยู่
นั่นเเหละคือเหตุผลที่ฉันควรไป
อุตส่าห์จับมือเดินด้วยกัน
ฝันด้วยกันมาตั้งไกล
แต่เธอทำได้ยังไง
เก็บซ่อนเขาไว้มาตั้งนาน
ก็อาจเก่งพอจะเก็บอาการ
แต่ไม่เก่งพอจะไม่รู้สึกอะไร
แล้วจะให้ฉันไปอยู่ตรงไหน
ในเมื่อใจเธอเลือกเขา
ไม่มีแรงมากพอจะฝืน
ไม่มีพื้นที่ยืนจะถอย
เมื่อฉันกลายเป็นแค่คนอื่น
ขอออกมายืนให้ไกลหน่อย
ที่ตรงนั้นมันที่ของคนรักกัน
ยิ่งสู้ไปใจยิ่งอ่อนแอ
คนที่แพ้ยังไงก็ฉัน
ยิ่งรัก ยิ่งเหนื่อย
จะทนเหนื่อยทำไมให้ใจเจ็บนาน
วันนี้ฉันจึงต้องขอลา
ก็อาจเก่งพอจะเก็บอาการ
แต่ไม่เก่งพอจะไม่รู้สึกอะไร
แล้วจะให้ฉันไปอยู่ตรงไหน
ในเมื่อใจเธอเลือกเขา
ไม่มีแรงมากพอจะฝืน
ไม่มีพื้นที่ยืนจะถอย
เมื่อฉันกลายเป็นแค่คนอื่น
ขอออกมายืนให้ไกลหน่อย
ที่ตรงนั้นมันที่ของคนรักกัน
ยิ่งสู้ไปใจยิ่งอ่อนแอ
คนที่แพ้ยังไงก็ฉัน
ยิ่งรัก ยิ่งเหนื่อย
จะทนเหนื่อยทำไมให้ใจเจ็บนาน
วันนี้ฉันจึงต้องขอลา
ที่ตรงนั้นมันที่ของคนรักกัน
ยิ่งสู้ไปใจยิ่งอ่อนแอ
คนที่แพ้ยังไงก็ฉัน
ยิ่งรัก ยิ่งเหนื่อย
จะทนเหนื่อยทำไมให้ใจเจ็บนาน
วันนี้ฉันจึงต้องขอลา
วันนี้ฉันจึงต้องขอลา